Τώρα που έμαθα - Now that I have learned

Πίνακας της Ειρήνης Σπυριδάκη www.chromosphere.gr
«ΓΡΑΜΜΗ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ»
Ακρυλικό σε καμβά 100 χ 70 cm

Τώρα που έμαθα να κρύβω λόγια
κάτω από σωρούς ξεραμένων φύλλων,
συνήθισα το σκοτάδι
και τα βήματα των μεθυσμένων
στους ξερούς ήχους των στιγμών μου.

Τώρα που έμαθα,
αγγίζω τη νύχτα κι αυτή πονάει,
αναπνέω μα δεν ζω με τ’ οξυγόνο
των γκρίζων δρόμων,
μήτε του σπασμένου λιθαριού
που ήταν κάποτε καρδιά.

Τώρα που έμαθα,
μπορώ ν’ ανοίγω την καρδιά μου,
τη θάλασσα που τη φοβόμουν,
να μαζεύω σκουριασμένες άγκυρες
τυλιγμένες γύρω από ευσυνείδητους καπετάνιους.

Τώρα που έμαθα
το μυστικό των λευκών χαρτιών
-που δεν ειν’ άλλο
από τη μαύρη μολυβιά που ταξιδεύει-
τρέμω τους άσπρους τοίχους
που δεν έχουν πάνω τους σημάδια
κι όλο νομίζω βλέποντάς τους
πως ξεμαθαίνω πια να γράφω.

Φεβρουάριος 2007

Δημοσιεύτηκε τον Αύγουστο 2007

στο τ.6 του περιοδικού ΡΩΓΜΕΣ

Από το βιβλίο ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ ΕΠΙΠΛΟΚΕΣ

εκδόσεις ΕΡΩΔΙΟΣ

.

.

Now that I have learned

Now that I have learned how to hide words
under piles of dead leaves,
I've got used to the darkness
and the footsteps of the drunks
on the pops of my moments.

Now that I have learned
I touch the night and it aches,
I breathe but I do not live with the oxygen
of the gray streets,
nor with that of the broken stone
which used to be a heart.

Now, that I have learned
I can open my heart,
the sea I was afraid of,
gather rusty anchors
reeled around conscientious captains.

Now that I have learned
the secret of white pages
-which is nothing else
than a black pencil mark that travels-
I shudder at the sight of white walls
which have no marks on
and as long as I watch them
I think I have forgotten how to write.

©Thodoris Vorias